زیتون

نمی‌دونم به آدمی که شادئه و داره می‌خنده و به فاصلهٔ 10 دیقه بعدش یهو می‌ره تو خودش چی می‌گن، ولی امیدوارم چیز بدی نگن. این حکایت این روزای من‌ئه که هیچ دلیل خاصّی نشده براش پیدا کنم یا نخواسته‌م که پیدا کنم. یکی از دوستام گفت برو پیش روانکاو. ولی واقعاً آیا من حاضرم مو به مو از خودم بگم؟ اصلاً چیزی می‌دونم که بخوام بگم؟ یا اون آدم دلش می‌خواد چیکار کنه؟ نمی‌دونم. حسّ مثبتی ندارم دیگه. تعارف که نداریم با خودمون. هم کس‌خلیم، هم تلاشی واسه رفعش نمی‌کنیم.
ک امروز بازارچه خیریه بود که به پیشنهاد یکی از بچّه‌ها رفتم. خوب بود. لااقل واسه آدمی که از فرط یه هفته بیخوابی و خستگی تا ساعت 4 بعد از ظهر خواب بوده، خیلی خوب بود. خیلی علاقمند شدم که توی اینجور کارا بیشتر شرکت کنم. گمونم اینم از ضعف آدم ناشی می‌شه که دلش غنج بره واسه امر خیر. خب منم ادعّائی ندارم. می‌رم ببینم چی می‌شه. بلکه این ضعفا برطرف بشن.
ک امروز حتّی نرسیدم برم دنبال خونه. آخرش نمی‌دونم سر این قصّه به کجا ختم می‌شه. عدم وجود یه سایت حسابی باعث می‌شه آدما به راحتی سر این مسائل وقت تلف کنن. خب جهان سوّمی بودن به همین چیزاس دیگه. شاخ و دم که نداره که. یکی از دوستام که خودش توی بنگاه کار می‌کنه تعریف می‌کرد که یکی از فامیلاشون وقتی رفته کانادا در عرض 3 دیقه خونه گیر آورده. واقعاً من خودم نرفته‌م که ببینم، ولی به نظرم دور از ذهن نمیاد. توی تهران هم من به تجربه بهم ثابت شده که خونه گرفتن تا حدّ زیادی شانسی‌ئه. یعنی هیچ عاملی به این اندازه اهمّیت نداره.
ک امّا نمی‌دونم این حال و احوال من تا چه حدّی به شانس مربوط می‌شه. فعلاً که از سر شب تا حالا دارم یه ظرف زیتونِ 850 گرمی رو میل می‌کنم. یادش گرامی باد، یه روزی حالم از زیتون به هم می‌خورد...