اوّلین گام‌های جدّی در راه خانه

امروز به نتایج بهتری در مورد خونه رسیدم. گمونم بتونم اون جائی که دلم می‌خواد خونه پیدا کنم و حضرت اخوی هم دل بدن به اون محلّه. خیلی جالب بود برام که قیمتای مرکز شهر با بالای شهر تفاوت زیادی نداره. البته یه اصل همیشگی وجود داره مبنی بر اینکه خونهٔ دلخواه ما با این بودجه‌مون گیر نمیاد. البته بعد از یه کم گشت و گذار دقیقاً متوجّه می‌شی که هر چیزی هر جائی ممکن‌ئه. امّا امان از این بنگاه‌دارا...

کک امروز یه جائی داشتم دنبال خونه می‌گشتم که به تور یکی از اینا خوردم. گفتم تو فرض کن 5 پیش و 400 اجاره. گفت یه خونه هس که زده 6 تومن و 500 تومن که سعی می‌کنم با 5 و 450 برات بگیرمش. بماند که زنگ زد به طرف و طرف حاضر به اجاره به مجرّد نبود، امّا صداش میومد که می‌گفت من همون 5 پیش و 400 اجاره رو یه قرون پائین نمیام. در واقع اون آقای بنگاه‌دار داشت پیش هر دوی ما خودشیرینی می‌کرد. توی بهترین بنگاها (مثل رابینسون یا دلتا) که بیشترین کمیسیون رو می‌گیرن، این 50 تومن در نهایت 12500 تا تک تومنی به این آقای مشاور کمک می‌کنه. یعنی به عبارتی سر تا پای این آقا رو می‌شه با 12500 تومن خرید و فروش کرد. امّا آسیب بزرگی که وارد می‌کنه رو به این سادگیا نمی‌شه خرید و فروش کرد. صاحبخونه‌ها کم‌کم عادت می‌کنن به ارقامی که مبنای واقعی نداره و دود این قضیه توی چشم مستأجر بدبخت می‌ره. رفته‌رفته همه وارد این بازی مسخره می‌شن و کار به جائی می‌رسه که یه دروغ 12500 تومنی باعث معاملات میلیونی می‌شه. یه عدّه بی‌خونه می‌شن و یه عدّه مجبورن سال به سال برن پائین‌تر خونه بگیرن یا متراژ خونه رو کم کنن. واقعاً یه جو صداقت می‌تونه خیلی مفید باشه.

کک امّا دنبال خونه گشتن هم عالمی داره. من همیشه با این کار در عین عذاب کشیدن، تفریح هم می‌کنم. یکی از این تفریحات، توقّع فضئی از مستأجر برای قبولی بیماریِ کس‌خلیسمِ حادئه. امروز یه جائی رو توی ساقدوش رفتم دیدم. تمام کف این خونه با این موزائیکای کوچیکی فرش شده بود که توی این مستراحای قدیمی استفاده می‌شد. خودِ خونه هم توی یه فرعی‌ای بود که چندان تفاوتی با دهات نداشت. از قیمتای متغیّر هم چیزی نگم چون طبیعتاً بین حرف بنگاه و صاحبخونه تفاوت هس.

کک یکی دیگه از تفریحای دنبال خونه گشتن این‌ئه که مردم علاقهٔ عجیبی به رشته‌های هنری و علی‌الخصوص سینما و تئاتر دارن. گاهی مجبوری 30 دقه نان-استاپ براشون فک بزنی. اصلاًام فکر نکن که خسته می‌شن. تو باید حرف بزنی و این یه حسن بزرگ برای آدمی مثل من داره. من آرزو دارم مردم با تئاتر و سینما و کلّاً هنر آشتی کنن. دلم می‌خواد رقمِ فروش اخراجی‌ها با شاهکاری مثل دربارهٔ الی... جابجا بشه. تازه بازم حقّ اخراجی‌ها در مقایسه با دربارهٔ الی... باید خیلی کمتر از 1 میلیارد باشه. من همیشه توی این سالا توی اینترنت، خیابون، کافه، مهمونی، پارک یا هر جای دیگه‌ای تلاش کرده‌م که مردم رو به سمت هنر بکشونم. این هنر نیس که ما خودمون یه کار تئاتر ببندیم و بعدشم یه عدّهٔ خاص تئاتری یا تماشاگرِ ثابتِ تئاتر بیان کار ما رو با بلیط مهمان ببینن و بگن به‌به و چه‌چه.

.

.

.

و امّا سیاست... کرّوبی به صراحت گفته مستنداتی برای تجاوزات کهریزک داره. حتّی خرده گرفته به لاریجانی که چطور در عرض کمتر از 24 ساعت و بدون تشکیل کمیتهٔ حقیقت‌یاب اومده و مستندات کرّوبی رو کذب خونده. خیلی دلم می‌خواد این ماجرا تکلیفش روشن بشه. چرا به این سادگی حقایق رو وارونه جلوه می‌دن و به مردم و سیاستمدارا تهمتِ بیگانه‌پرستی می‌زنن؟ با دنبال کردن حقیقت آبروی نظام می‌ره یا با تجاوز به بچّه‌های مردم؟

کک کاش مردم یه سری به تاریخ مکتوب یا حتّی شفاهی دوران 30 سال پیش می‌زدن تا بهترین انتخاب رو انجام می‌دادن.