متالونین

1.

دیشب بالاخره با هزار دوز و کلک ساعت 1.30 خوابیدم که مثلاً گامی مؤثر در جهتِ تنظیمِ ساعاتِ خوابم برداشته باشم. ولی غافل از اینکه ساعتِ بیدارباشِ بدنِ ما کلاً به هم ریخته. چرا؟ چون از ساعت 4.30 بیدار شدم و دیگه خوابم نبرد تا ساعت 12 ظهر. بعدشم خوابیدم تا 7 شب. حالا دلم می‌خواد یکی بیاد بگه این طرز زندگی یعنی چی؟ همین جمعه بود که می‌خواستم برم کارِ حمید پورآذری رو ببینم که از قرار موندم. جالب اینجاس که ساعت 6 عصر اجرا داشتن! کلّی شرمندهٔ بهنوش ناصرپور شدم. 2 دیقه به 6 بود که با صدای زنگ موبایلم از خواب بیدار شدم. گفت: «کجائی؟» گفت: «خواب!» و بعدش که ساعت رو دیدم، دلم می‌خواس زمین دهن باز کنه برم توش.

ک امروز رفتم داروخونه. به یارو گفتم: «قرصِ خواب می‌خوام». گفتم: «نسخه‌ت کو؟» گفتم: «ببین من ساعتِ خوابم به گا رفته. یه فکری واسه ما بکن». یه قرصی داد به اسمِ "متالونین". زیر زبونی‌ئه. ببینم ما رو سرِ عقل بیاره یا نه.

.

.

.

2.

امروز سنبلِ رحیمی زنگ زد. شاید 4 سال بود ازش بیخبر بودم. گفت داره واسه سیما فیلم می‌نویسه. گفت: «یه کار هس. می‌ری دستیاری کنی؟» منم که سالهاس از این شغلِ شریف کشیده‌م بیرون، گفتم: «نه. ضمناً یه کار دارم آماده می‌کنم. خیلی درگیرم». بعد ادامه داد که متنش رو مهرجوئی داره کار می‌کنه! در واقع قرار بود برم دستیارِ مهرجوئی وایسم.

ک کاری ندارم که مهرجوئی خوب‌ئه یا بد؛ ولی این آدم رو نمی‌شه از سینمایِ ایران حذف کرد. خیلی دوس داشتم فرصت داشتم و آخرین دستیاریِ عمرم رو با اون طی می‌کردم، ولی خب هم پایان‌نامه‌م مونده، هم این متنی که می‌خوام اجراش کنم. اسمِ متن فروغ‌ئه. (محضِ اطلاعِ فیلا فیلا). خلاصه که هم من داریوش رو از دس دادم، هم داریوش من رو!

.

.

.

3.

رأی‌گیری رو دریابین.

بالایِ صفحه، سمتِ چپ.