میگساری

تولّدِ "پ" است. به خاطرِ دو روز تعطیلی، خبری از کسی نیست. قرار است هر که می‌تواند، با خودش دوستانی گردِ هم آوَرَد. با "آ" صحبت می‌کنم که با شوهرش بیایند. به "ف" زنگ می‌زنم و می‌گوید آمده کیش. آن یکی "ف" هم جایِ دیگری دعوت است. "د" هم که از دو روز قبل تقریباً مسجّل شده که جایِ دیگری را پیش‌پیش قبول کرده. در نهایت من با "ب" به مهمانیِ "پ" می‌رویم.
ک "م" که قرار شده مشروبِ مهمانی را مهیّا کند، شبِ قبلش ‌می‌آید و تا صبح پیاله می‌زنیم. دو تا 4 لیتری را می‌گذارد اینجا تا فردا راحت‌تر ببردشان برایِ تولّدِ "پ". سرِ هر دو تمرینِ تئاتری که پنجشنبه می‌روم، بی‌خوابی آزارم می‌دهد. آخرش دیشب تا 6 صبح پیاله زده‌ و بیدار بوده‌ام.
ک با اندکْ تأخیری همراه با "ب" به مهمانی می‌رسیم. همه‌چیز خوب است و مشروب بهتر از همه‌چیز. جایِ خیلی‌ها را خالی می‌کنم و بیش از همه، جایِ "آ" و شوهرش را. مستِ مست شده‌ام. رویِ مبل افتاده‌ام و هر کس متلکی بارِ من می‌کند. خیالی نیست؛ من مستم و همه‌چیز را به یک‌ورم بستم. یکی بدتر از من آن روبرو جلوی ضبط نشسته و با کنترلِ تلویزیون می‌خواهد آهنگ‌ها را عوض کند.
ک

مهمانی به پایان می‌رسد. "م" می‌گوید "ب" را خواهد رساند. خانه "ب" خیلی دورتر از این حرف‌هاست. از اوّلش هم قرارمان بر همین رساندن بود. "م" رفته "الف" نامی را برساند. می گوید خانه "الف" شهرکِ غرب است. دروغ می‌گوید. از "پ" می‌پرسم که خانه "الف" کجاست؟ می‌گوید شهران. به "م" زنگ می‌زنم. می‌گوید تا 4 دقیقه دیگر می‌رسم. "ب" می‌گوید دیرش شده. 15 دقیقه گذشته. به "م" زنگ می‌زنم. می‌گوید تا 4 دقیقه دیگر می‌رسم. 10 دقیقه بعد دوباره زنگ می‌زنم. برنمی‌دارد. اس.ام.اس. می‌دهم: «کجائی؟ اگر نمی‌رسی، "پ" گفته که "ب" را خواهد رساند.» "م" زنگ می‌زند. می‌گوید تا 4 دقیقه دیگر می‌رسم. 10 دقیقه بعد تماس می‌گیرم. می‌گوید تا 4 دقیقه دیگر می‌رسم. "پ" می‌گوید: «اگر همان موقع راه افتاده بودیم، "ب" تا کنون رسیده بود.» راست می‌گوید. "م" همچنان معتقد است که تا 4 دقیقه دیگر خواهد رسید. از "پ" می‌خواهم که "ب" را برساند. قبول می‌کند.
ک من و "ب" لباس‌هایمان را می‌پوشیم. "پ" می‌گوید کجا می‌روید؟ هنوز که "م" نرسیده! انگار نه انگار که قرار شده با خودش برویم. یک 4 لیتری را بیرون می‌آورد و می‌گوید بگذارمش در خانه تا بعدها کنارِ هم لبی تر کنیم.
ک "پ" با ما تا ورودیِ ساختمان می‌آید. "م" سرانجام پس از 4 دقیقه از راه می‌رسد. لاستیکِ جلویِ اتومبیلش پنچر شده. از دهکده المپیک تا پاسداران را با همین حال آمده. کس‌خل است؟ شاید اوّلش اینطور به نظر بیاید، ولی برخی معتقدند که مرامش از حد فزون است. من هم جزءِ همین دسته‌ام. آنقدر با او روزهایِ سخت داشته‌ام که می‌دانم سرش برود، رفاقتش نمی‌رود. امیدوارم روزی بتوانم یک‌صدمِ رفاقتش را برایِ خاطرِ خودم هم که شده، جبران کنم.
ک "م" می‌گوید: «لازم نیست با "پ" برویم. اگر 4 دقیقه صبر کنید، پنچری را می‌گیرم.» حرفِ مرد یکی است و او بیخیالِ این 4 دقیقه نمی‌شود. اصرارِ من و "ب" برایِ خبر کردنِ آژانس سرانجام "پ" را دچارِ عواقبِ تعارفِ شاه‌عبدالعظیمی می‌کند. هر سه‌مان را می‌رساند. اینکه این‌همه راهش دور می‌شود، مانع از این است که 4 لیتری را به من بسپارد. شاید ایستِ بازرسی باشد.
ک "ب" را می‌رسانیم. من، "پ" و "م" برمی‌گردیم. "م" قرار است شب را خانه من بخوابد. با او می‌رویم تا خانه "پ". لاستیک را تعویض می‌کنیم. 44 دقیقه طول می‌کشد. وقتِ رفتن است. به اصرارِ من و "م"، "پ" 4 لیتری را می‌آورد تا ما شب را تا صبح با ملائکه پیاله بزنیم. تا "پ" بخواهد برود بالا، 3 بار به او زنگ زده‌ام. احتمالاً پخشِ اتومبیلِ "م" در اتومبیلِ او جا مانده. پخش پیدا می‌شود و "پ" همان‌ بالا می‌ماند. "م" دنده‌عقب می‌گیرد که از کوچه خارج شود، امّا سر و کلّه نیرویِ انتظامی پیدا می‌شود.
ک به "م" می‌گویم با 4 لیتری چه کنم؟ می‌گوید بگذارش زیرِ صندلی. بعد پشیمان می‌شود. می‌گوید بگذارمش تویِ کیفش. برایِ نیرویِ انتظامی خیلی مهم است که ما این وقتِ شب در خیابان چه می‌کنیم. دوباره به "پ" زنگ می‌زنم. می‌گویم پایمان گیر است. باید بیاید پائین تا بدانند ما خانه کسی بوده‌ایم. می‌آید. از بیرون سر و صدایِ ستوان یکم بلند می‌شود. "م" سراسیمه با کیفش می‌آید تُو، او هم به دنبالش. 4 لیتری لو رفته. از هر سه‌مان می‌خواهند ها کنیم. "پ" نفسش را تُو می‌کشد. سروان می‌گوید: «کون‌کش می‌خواهی سرِ من کلاه بگذاری؟» 4 لیتری را خالی می‌کنند تُویِ جوی. قبلش هم تُویِ دلِ ما را خالی کرده بودند. ولی جز این، هیچ کاری با ما ندارند. حتّی گواهینامه هم گرو نمی‌گیرند. می‌رویم خانه.
ک

مانده‌ام که ما به عنوانِ شهروندانِ این مملکت، آیا باید از میگساری بپرهیزیم؟ یعنی آیا باید به قوانین پایبند باشیم؟ آیا اینکه شلّاقمان نزدند و به ریختنِ عرقمان اکتفا کردند، نشانه لطفشان بود؟ آیا ما حقِ اعتراض داشتیم؟ آیا آنها حقِ ورودِ غیرِقانونی به داخلِ منزل و بیرون آوردنِ 4 لیتری را داشتند؟ آیا نیمه‌شب در خیابان بودن، جرم است؟ اگر مچبندهایِ سبزمان را می‌دیدند، چه می‌کردند؟
ک

به خانه رسیده‌ایم. همه این اتّفاقات خاطره‌ شده‌اند. عرقِ جلفا را برایِ "م" می‌آورم. بهترین مشروبِ تمامِ دوران‌هاست. آنها که خورده‌اند، می‌دانند. می‌گوید: «به سلامتیِ هرچه مأمورِ مرد است!»